माझ्या कवितेचे नायिका    

बरीच धूसर अन अजून 

खूप दूरवर आहे ती 

माझ्या शब्दात असून  

मलाच अनोळखी आहे ती  

 

प्रेमात कुणाच्या 

चिंब भिजलेली आहे ती 

तप्त विरहाच्या आगीत 

पोळलेली आहे ती 

बोलायला तलवार पण  

वागायला अलवार आहे  

येणे जाणे पाहणे तिचे

अवघेच लयदार  आहे 

छोट्या छोट्या स्वप्नांची

दुनिया आहे तिची 

चार पाच खूप प्रेमाची 

माणसे आहेत तिची 

रडण्यासवे तिच्या ‘

माझे शब्द उदास होतात 

हसतांना पाहून 

तारा फुलात सजतात 

कधी डोळे पुसतात 

कधी हळुवार समजवतात 

चिडवतात तिला कधी 

अशीच मस्ती करतात 

पोरपण तिच्यातले 

कधीच मिटत नाही 

नाकावरचा राग 

अन हसू हरवत नाही 

कुठून कशी कधी ती

माझ्या कवितेत शिरली 

सारे शब्द रंग लेवून 

राणी इथली झाली 

विक्रांत प्रभाकर